Chirchende unu tesoro so pigadu
fina a casteddu cun sa fantasia
e Osile dae s’altu appo miradu
improvvisende un’atera poesia;
ma già su sole fuit a s’orizzonte
e de restare a s’iscuru timia
ca sa memoria postu m’hat de fronte
su chi m’est capitadu annos passados
cando mi ch’hat ingullidu su monte.
Frimmos sos pes pius no mi sun restados
e a unu sulu chi a palas mi ‘eniat
sos ojos si mi sun imbamborriados,
sa ‘ucca aberta mentres chi mi ‘essiat
dae ‘ula unu tichirriu e a tremuledda
ancas e brazzos s’orrore faghiat.
-Forsi has ancora carchi sartizzedda
chei sa chi conchistadu appo unu die-
m’hat fattu miaulende una ‘oghighedda-.
De abberu cussa piaghida est a mie
chi nde tia cherrere assazare ancora-.
-Bennidu so chirchende propiu a tie-
li fatto ‘oltendemi che una colora-.
Ue ses finidu, meu teologu ‘attu?
De t’incontrare a nou no ‘idia mai s’ora.
Furadu m’has sa sartizza in su piattu
ma sas peraulas da nois pronunziadas
eo no isco narrere ite fine han fattu-.
-Sun sempre inoghe inue las amus nadas;
ma poi chi ses partidu -m’hat rispostu-
sa zente tua las hat ismentigadas
e ismentigadu in su matessi postu
hat me comente ogni ateru animale
de sas poesias chi tando has tue cumpostu.
Custu a mie paret meda naturale
ca passat tottu e nudda o pagu lassat
ue nudda esistit chi no siet mortale
si no est s’anima umana chi trabassat
dae sa vida mundana a atera vida
cando su corpus su terrinu ingrassat-.
-Si no ti l’han ancora cunferida,
ti do como eo sa laurea in sa sabienzia
teologica chi affirmo meritida;
ma tue accumpagnami a sa residenzia,
chi creo però chi siet una presone,
inue trascurres como s’esistenzia-.
Ambos andamus in sa direzione
de sa turritta ue paret siet s’intrada
e inoghe m’’ido unu tilighertone
chi si mi parat addainanti e dada
in custas espressiones suas de amore:
-Grascias a tie sa balla chi isparada
m’han pro mi ‘occhire m’hat dadu dolore
ma no m’hat mortu e resto ancora in pista.
Si m’has cumpresu, eo so s’alligadore
e so prontu pro un’atera intervista-.
-Bastat -lis naro- Bos rigrassio ‘e coro
pro no bos esser cuados a sa vista.
Chircaia a bois: bois sezis su tesoro
e bos appo incontradu inoghe sutta
tantas bellas istellas ue m’onoro
de bos aer dadu in un’ora o un’iscutta
una vida poetica chi durat
fina a chi ogni memoria no est distrutta.
Cumprendo como chi b’est chie bos curat;
in un’inserru però bos mantenet
chi pro esser tale su sole bos furat.
A custu puntu nudda mi trattenet
si no s’invitu a saludare cantos
cun bois s’inserru custrintos los tenet.
Dae cras in domo appo a pregare santos
chi bos aberzan sa gianna pro ‘essire
a bider sole e istellares ammantos.
Pro me arrivida s’ora est de partire;
ma, prima chi giumpe eo montes e mares,
permittide chi ancora inoghe ammire
in mesu a tantas istellas Antares-.
Sa fantasia a Brotu Ispina no mancat;
ma cust’iscrittu a custu puntu tancat.
(20.5.2017)