Nois
peri sos crastos de santu Marcu
aunidos
in su piuere de sos seculos
comente archeologos noitolos
in mesu a sas ruinas
e a una ciarra de pitzinnos
ranos de rosarios e versos mudos
cristallos de ametista
in roccas de melagranada
cun sa ‘oghe de su mare
in undas de conchiglias biancas.

Su ‘entu de sos montes
carignaiat su manzanu
abertu subra sas ispigas
su pettu de sos fuyferarzos
subra alas de sisias
e margheridas in isettu.
Seigh’annos…
tessiana sas primas isperas
velas de ammentos e de ispantos
ricamos de alligrias.

Noi
tra i sassi di San Marco
radunati
nella polvere dei secoli
come archeologi inesperti
tra le rovine
in un chiacchierio di ragazzi
grani di rosari e muti versi
cristalli d’ametista
in rocce di melograno
con la voce del mare
in onde di conchiglie bianche.

Il vento dei monti
carezzava il mattino
aperto sulle spighe
il petto dei passeri
sopra ali di papaveri
e margherite in attesa.

Sedici anni…
tessevano le prime speranze
vele di ricordi e di stupori
ricami d’allegrie.